• hey 2018 •

1 januari 2018

Ik maak elk jaar plannen met betrekking tot het nieuwe jaar, maar eigenlijk meer met de reden dat ik het gewoon leuk vind om lijstjes te maken. Natuurlijk is het fijn om eventjes stil te staan bij wat je wil bereiken in het komende jaar, maar eigenlijk hoef je daar geen jaarwisseling voor te hebben. Dit is de eerste keer dat ik een nieuw jaar in ga zonder lijstje met doelen, maar mét een heel positief gevoel over het jaar dat eraan komt. Ik kan het geeneens goed uitleggen, maar ik heb enorm uitgekeken naar 1 januari en nu we in 2018 zijn beland zet dat gevoel gelukkig door. Ik heb zo veel zin in dit jaar.

Afgelopen jaar was rommelig. Op carrière gebied, maar ook in m’n hoofd. Ik maakte grote veranderingen in de manier hoe ik mijn YouTube kanaal run en moest veel leren op het gebied van muziek. In mijn brein was het een rotzooitje. Sinds begin 2016 leek er een onweerswolk in mijn hoofd te zijn ontstaan, die een spanning met zich mee bracht en me het gevoel gaf dat elk klein dingetje ‘teveel’ zou zijn. Ik durf het niet te hard te roepen, maar ik zie een link tussen mijn PCOS (ik kwam er begin 2017 achter dat ik een hormoonstoornis heb) en dat rommelige hoofd. Het gaat namelijk de laatste twee maanden veel beter met mijn hormoonbalans en er is geen donder en bliksem geweest in mijn brein. Ik ben er nog niet helemaal achter wat nou echt goed werkt voor mij, maar ik heb dus in ieder geval ook op dat punt veel geleerd.

Omdat het rommelig was, ben ik er wel ingedoken en heb ik nu veel meer duidelijkheid dan een jaar geleden. Ik weet steeds beter wat ik wil. Ik ben niet in de veronderstelling dat ik dit komende jaar geen teleurstellingen of tegenslagen ga meemaken, want dat gebeurt alleen in dromen vol pluizige puppy’s en regenbogen, maar het is zo veel makkelijker om gefocust te werk te gaan als je weet welke weg je moet nemen.

Ik ga in ieder geval weer wat vaker te zien zijn op deze blog, dit komende jaar. Ik heb in 2017 belachelijk weinig geschreven. Niet omdat ik er geen zin in had, maar omdat ik andere dingen voor liet gaan. Zo zonde! En de dingen die ik schrijf en niet publiceer op deze website, komen hopelijk zoveel mogelijk op mijn debuutalbum. Ik heb het al een paar keer eerder geroepen, maar ik ga er nu echt in duiken. De aankomende maand sluit ik me op in mijn huis met mijn keyboard en ukulele’s om te werken aan nieuwe muziek en vanuit daar ga ik lekker veel de studio in. Ik blijf ook gewoon de wekelijkse video uploaden op YouTube hoor! Ik heb nog steeds enorm veel zin om mooie video’s te maken en jullie een stukje te geven van mijn hersenen, ook al heb ik in 2017 ook vaak gemerkt dat ik me er wat minder thuis begon te voelen. Wat ik trouwens niet erg vind, want ik zie ook wel dat er in mijzelf veel is veranderd. En ik voel me nog comfortabel genoeg om lekker video’s te maken op mijn manier.

Zoals ik al zei: meer blogposts dit jaar. Mijn website heeft al heel lang niet meer de prioriteit binnen mijn werk, maar ik mis het delen van kleine stukjes uit mijn leven. Schrijven heeft toch nog altijd een andere charme dan voor een camera gaan zitten om te praten. Ik ga geen beloftes maken over frequentie, maar ik heb er een goed gevoel over. En mocht dat nou net een van mijn weinige voornemens voor 2018 zijn: meer voelen, minder denken. Niet dat ik gelijk allemaal impulsieve keuzes wil gaan maken, maar ietsje minder over-analyseren zou lekker zijn.

Hoe is het met jullie? Ik ga niet zo heel vaak naar feestjes, maar ik heb gisteren met oud & nieuw zo heerlijk gedanst. Jullie ook?

Love, Teske.

23 Comments

• de verleiding van negativiteit •

29 juli 2017

Soms wil ik schreeuwen. Ik kan de laatste keer dat ik hardop heb geschreeuwd niet meer herinneren, omdat ik boosheid eigenlijk niet zo goed kan uiten. In het echt dan, want als het gaat om woorden die ik kan opschrijven of typen dan kan ik woedend krijsen tot ik erbij neer val. Iedereen kent hem of haar wel: ‘de boze twitteraar/facebooker’. Zo iemand die passief-agressief berichten de wereld in slingert over hoe veel er mis is met iets. Zo volg ik op Twitter meerdere dierenactivisten die mijn timeline vaak vullen met verschrikkelijke dingen die er gebeuren in de vee-industrie. Ik ben het eens met die tweets, maar veel vrolijker maakt het mijn dag niet. Aan de andere kant heb ik ongetwijfeld iemand in mijn facebook timeline die er om de zoveel tijd een racistische steek uit gooit. Wederom negativiteit, waar ik alles behalve blij van word. Het is zo makkelijk om, wanneer je boosheid voelt, het de lege ruimte van het internet in te gooien. Niemand die je een weerwoord geeft, in ieder geval niet eentje die je kan horen, en als je geluk hebt kan je je ook nog eens verschuilen achter de anonimiteit van een profielfoto van een hond, een landschap of bloem. Boze twitteraars of facebookers kennen we allemaal en hoewel we het wellicht soms met ze eens zijn, worden we er met z’n allen niet gezelliger of gelukkiger van.

Af en toe moet ik enorm mijn best doen om niet te veranderen in de boze twitteraar. Je zal mij in het echte leven niet horen preken over dierenleed, als je mij er niet naar vraagt. Ik ben niet de soort dierenliefhebber die je gaat vertellen wat voor lief kalfje je op je bord hebt liggen. Ik geloof er heilig in dat je met negatieve aandacht geen doel bereikt. Ik probeer juist altijd het tegendeel te bewijzen, als iemand me aanziet voor de ‘vervelende vegetariër’. En natuurlijk is iedereen in mijn ideale wereld respectvol naar dieren toe, maar ik ben ook snugger genoeg om te bedenken dat je niet voor een ander kan beslissen en dat niet iedereen hetzelfde over een onderwerp kan denken. Ik maak soms keuzes waar anderen het niet mee eens zijn en ik vind het dan heel vervelend als iemand me daarin probeert om te praten, dus ik vind dat ik dat ook niet andersom mag doen. Mijn voornemen, elke keer wanneer iemand me vraagt naar mijn levensstijl op dat gebied, is op een positieve manier uitleggen hoe ik daar ben gekomen en hoe fijn, makkelijk en eerlijk het voelt.

En waarom ben ik dan toch zo vaak dichtbij bij het plaatsen van een hele boze tweet? Als je me volgt op social media, heb je me ongetwijfeld wel iets zien zeggen over de vee-industrie of ander dierenleed. Ik zal ook niet zeggen dat ik dat soort dingen nooit plaats. Wat je niet ziet, zijn de keren waarop ik secondes verwijderd was van het plaatsen van een bericht en het niet heb gedaan. Tweets die ongetwijfeld slechter geformuleerd waren, de een nog woedender dan de ander en waar niemands’ dag zonniger van was geworden. Sure, ik zal een aantal medestanders hebben gehad, maar voor de meeste mensen had ik eruit gezien als het doorsnee, boze dierengekkie. En terecht. Dat snap ik helemaal. Het is alles wat ik niet wil zijn en toch kom ik er heel vaak gevaarlijk dichtbij. Ben ik dan zo boos dat ik mijn beheersing zo snel verlies? Of hoop ik dat anderen het lezen en per direct beslissen te kappen met meedoen aan iets waar ik het persoonlijk niet mee eens ben? Ik weet wel dat ik de harde weg nodig had om in te zien wat ik nu zie, maar dat zocht ik zelf op, in plaats van dat ik er door iemand op een pusherige manier mee werd geconfronteerd. Met alle vragen die ik mezelf hierover stel kom ik terug bij de conclusie dat wat ik doe onnodige negativiteit verspreid, terwijl er daarvan al zo veel is in de wereld en zéker op social media.

Dus dat. Het is een tegenstrijdigheid in mijn hoofd die me heel moeilijk verlaat. En waar ik ongetwijfeld nog meerdere keren aan toe zal geven en boos door zal tweeten over de verschrikkingen in de wereld. Ik ben compleet pro-positiviteit, maar net als iedereen is bij mij verleiding ook aanwezig. Maar ik probeer veel liever zo veel mogelijk misselijkmakend schattige dierenfilmpjes te delen. Bereid je daar maar op voor, want ik begin nu.

Hier is de eerste:

En nog eentje, omdat hij zo leuk is:

12 Comments

• vragen aan de liefde •

10 april 2017

afgelopen vrijdag had ik mijn show in Paradiso en ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat het een van de mooiste dagen van mijn leven was. Ik ben zo dankbaar voor iedereen die is komen kijken en ervoor zorgde dat ik me ontspannen voelde en daardoor de show kon geven die ik wilde geven. Ook ben ik dankbaar dat, op het moment dat ik een van mijn gedichten voorlas, de zaal muisstil was. Het is nogal kwetsbaar, zo’n gedicht delen met een zaal van 1500 mensen, maar door de goede sfeer heb ik er geen moment spijt van gehad. Het leek me mooi om hem ook nog even hier te plaatsen, aangezien ik dat met meer van mijn gedichtjes heb gedaan. Vaak blijven ze in de notities van mijn mobiel staan, maar deze mag online. Bij deze.

hoe kan ik geven
of troosten, of zien
wat nodig is om
ook maar even
aan te raken
wat jij verdient

wanneer mijn hoofd
zich weer vol laat lopen
met wankeling
en hindernis
de scherpte haast
vertroebeld
ik niet meer zie
wat helder is

hoe kan ik
de ruimte bieden
aan wat jij voelt
en denkt
op dagen dat ik
al het liefst
mijn eigen lijf
was uitgerend

hoe neem ik op
wanneer je me
vertelt hoe mooi ik ben
op het moment
dat spiegelbeeld
niets meer is
dan iets onbekends

hoe kan ik duiken
en graven, en zoeken
in het diepste
van jouw brein
als ik niet weet
wat ik moet doen
om compleet te zijn

30 Comments

• cijfers •

2 februari 2017

Later deze week plaats ik een laatste artikel over mijn coachingsessies vorig jaar. Maar omdat ik al eventjes weg ben geweest van mijn blog, leek het me gek om dat zo out of the blue te publiceren. Het is best een gevoelig stuk, maar bij het schrijven van dat soort stukken kom ik er altijd wel achter hoe blij ik ben dat ik nog ergens een platform heb om zulke artikelen op te zetten. Andere sociale media zijn daar toch minder geschikt voor en dat er inmiddels nog maar een relatief klein groepje overgebleven op mijn blog geeft me een veilig gevoel.

Cijfers. Ik heb echt veel nagedacht over cijfers de laatste tijd. Begin januari kreeg ik in het ziekenhuis te horen dat ik PCOS heb. Gek genoeg ging ik er met precies dat voorgevoel naartoe. Mijn cyclus was zo extreem onregelmatig (lees: ik was al een jaar niet ongesteld geworden) dat ik het graag wilde nakijken, maar op de een of andere manier verwachtte ik al dat dit het zou zijn. Een hormoonstoornis, waarvan de meest impactvolle eigenschap is dat je een verminderde of geen eisprong hebt. Wat dan meteen ook weer betekent dat het niet makkelijk is om kinderen te krijgen. Bij het horen van slecht nieuws komt er in eerste instantie vaak iets stoïcijns over me heen en wil ik alles kapot relativeren, maar na eventjes breek ik toch en dus ben ik hierover ook heel verdrietig geweest. Er is van alles mogelijk in de medische wereld, maar ik vind het menselijk lichaam zó mooi en fascinerend en ik had zo graag gewild dat het op een natuurlijke manier zou werken bij mij. Het voelde echt eventjes alsof ik niet compleet was als vrouw zijnde, maar dat gevoel heb ik gelukkig ook weer snel van me af kunnen zetten.

Hopelijk kan ik alsnog op de natuurlijke manier kinderen krijgen later, want ik heb namelijk besloten om volledig suikervrij te gaan eten (m.u.v. fruitsuikers en eventuele suikervervangers met een lage G.I.). Dat zou de situatie namelijk kunnen verbeteren en er zijn veel succesverhalen over te vinden. Ook kan suikervrij eten bij PCOS helpen voor vermindering van angsten en depressieve neigingen. Ten opzichte van vrouwen die geen PCOS hebben komen depressies 4 keer zo vaak voor en angstklachten komen 6 keer zo vaak voor. Aangezien ik met die twee aspecten afgelopen jaar (lichtjes) kennis heb gemaakt, ben ik ook heel erg benieuwd naar een eventuele verandering daarin.

Toen ik dat inzicht kreeg en me een voorstelling maakte van een leven zonder suiker ging mijn eerste gedachte naar mijn werk. Naar mijn serie Proefwerk, om precies te zijn. Nog nooit had ik een serie die zo succesvol was. Vrijwel elke aflevering is over de 100.000 views gegaan, wat voor mij echt een heleboel is. Vandaar dat Proefwerk ook binnen mijn werk hetgeen was dat het meeste geld opleverde. Aan de ene kant is het dus erg logisch dat ik daar gelijk aan moest denken, maar aan de andere kant haatte ik mezelf eventjes.

Het was gezondheid versus werk. Toekomstdroom versus geld. Al eerder maakte ik een carrièremove die me niet per se financieel hielp, namelijk het stoppen met gebruiken van cosmetica die op dieren getest wordt. Ik verloor een paar van mijn belangrijkste adverteerders, maar ik werd er zelf wel een stuk gelukkiger van op gebied van principes en hoe ik kijk naar de wereld. Vandaar dat ik ook snel besloot dat de cijfers me in deze zin niet in de weg mochten staan. Toch bleef het knagen en opeens werd ik geconfronteerd met het meest onzekere van wat ik doe: alles is afhankelijk van mijn publiek. En natuurlijk heb ik een vaste kern die ontzettend trouw is en me waarschijnlijk nog zal supporten wanneer ik in elke video een broodje met kaas eet zonder iets te zeggen, maar met alleen die mensen ga ik het helaas niet redden als ik dit wil blijven doen als fulltime werk.

Ik ben niet een extreme optimist, maar ik ben gelukkig ook geen pessimist. Ik ging daarom ook weer direct op zoek naar manieren waarop ik alsnog een grote groep mensen kan aanspreken, maar wel dingen kan doen die passen bij mij en vooral passen in het leven dat ik nu leid. Een leven waarin ook muziek een steeds grotere rol aanneemt, een leven waarin ik er steeds meer achter kom dat ik niet naar mezelf wil kijken en ontevreden wil zijn met wat ik daar zie. Er kwamen twee series in me op waar ik me nu heel veilig bij voel en waarvan ik denk dat het zowel kan werken voor die vaste kern, als iemand die toevallig voorbij surft op YouTube. Ik hoop het maar. Ik denk het wel. Als ik er blij van word, zijn er ongetwijfeld mensen die dat ook hebben.

Interessant wel, hoor. Cijfers.

58 Comments