Kijk, ik heb ook geen idee wat dit wordt. Maar ik weet wel dat mijn handen kriebelen. Nadat ik een jaar aan mijn boek had gewerkt, werd me duidelijk dat ik het schrijven ontzettend had gemist. Iets wat ik jaren geleden dagelijks deed, was verdwenen uit mijn leven. Het had plaats gemaakt voor praten tegen een camera. Dat heeft natuurlijk ook zijn charme, maar het is toch anders. Woorden hebben iets bijzonders. En dus ben ik gaan zitten om een blogpost te schrijven, voor het eerst sinds achttien maanden.
geef me een infuus vol bloemen
schenk wat zonlicht bij m’n gif
ik wil me niet meer nuchter voelen
hoop niet dat ik me vergis
Ik schreef deze eerste verse los van muziek of melodie, in mijn favoriete café met een grote cappuccino naast me. Later die maand maakte ik een demo thuis die veel donkerder klonk dan de andere dingen die ik had geschreven tot nu toe. Ik combineerde de mysterieuze synth akkoorden met een djembé beat en zong de eerste melodie erop in, maar was er eigenlijk een beetje onzeker over. Toch liet ik de demo een paar weken later horen aan Guido en Jan, toen we bezig waren in de studio. Hun enthousiasme verbaasde me, maar die dag veranderde de ietwat gekke demo in een liedje dat mijn hart veroverde. Het liedje waarvan ik wist dat het mijn eerste, nieuwe single moest gaan worden.
dit is wildernis
Hey. Ik verbaas me over het feit hoe makkelijk ik dingen uit mijn leven laat glijden, wanneer ik gefocust ben op iets anders. Niet omdat ik ze niet leuk vind, maar omdat ik heel moeilijk mijn aandacht verdeel. Zo spreek ik makkelijk een vriendin maanden niet, wanneer diegene me zelf geen appje stuurt. Wanneer we dan in gesprek zijn merk ik hoe gezellig het voelt, maar na zo’n gesprek verdwijnt de ander weer snel uit mijn gedachten. Ik zou willen dat het anders was, maar misschien ben ik simpelweg slecht in vriendschap. Maar daar gaat dit stukje niet over. Ik wilde zeggen dat ik mijn blog was vergeten. De plek waar ik jarenlang schreef over lief en leed, mijn startpagina was, aanvoelde als mijn kindje. En gisteravond voelde ik ineens de extreme drang om te typen, een bericht langer dan ik kan plaatsen onder een Instagram foto, voor een publiek dat nog wat intiemer aanvoelt dan op Twitter. Toch heb ik gisteren niet geschreven, want ik verloor mezelf in de duizenden blogposts die ik ooit online heb gezet. En gisteravond, helaas voor jullie, offline heb gehaald. Het voelde als iets wat ik moest doen, iets wat me rust zou geven, net als wat ik met veel van mijn YouTube video’s heb gedaan. Dat oude stukje van mij wil ik weer voor mezelf hebben. Vandaar dat ik niets heb verwijderd, maar enkel op privé heb gezet. Wat ooit helemaal niet privé aanvoelde, wilde ik nu graag opsluiten in een memory box die alleen ik kan openen.
