Later deze week plaats ik een laatste artikel over mijn coachingsessies vorig jaar. Maar omdat ik al eventjes weg ben geweest van mijn blog, leek het me gek om dat zo out of the blue te publiceren. Het is best een gevoelig stuk, maar bij het schrijven van dat soort stukken kom ik er altijd wel achter hoe blij ik ben dat ik nog ergens een platform heb om zulke artikelen op te zetten. Andere sociale media zijn daar toch minder geschikt voor en dat er inmiddels nog maar een relatief klein groepje overgebleven op mijn blog geeft me een veilig gevoel.
Cijfers. Ik heb echt veel nagedacht over cijfers de laatste tijd. Begin januari kreeg ik in het ziekenhuis te horen dat ik PCOS heb. Gek genoeg ging ik er met precies dat voorgevoel naartoe. Mijn cyclus was zo extreem onregelmatig (lees: ik was al een jaar niet ongesteld geworden) dat ik het graag wilde nakijken, maar op de een of andere manier verwachtte ik al dat dit het zou zijn. Een hormoonstoornis, waarvan de meest impactvolle eigenschap is dat je een verminderde of geen eisprong hebt. Wat dan meteen ook weer betekent dat het niet makkelijk is om kinderen te krijgen. Bij het horen van slecht nieuws komt er in eerste instantie vaak iets stoïcijns over me heen en wil ik alles kapot relativeren, maar na eventjes breek ik toch en dus ben ik hierover ook heel verdrietig geweest. Er is van alles mogelijk in de medische wereld, maar ik vind het menselijk lichaam zó mooi en fascinerend en ik had zo graag gewild dat het op een natuurlijke manier zou werken bij mij. Het voelde echt eventjes alsof ik niet compleet was als vrouw zijnde, maar dat gevoel heb ik gelukkig ook weer snel van me af kunnen zetten.
Hopelijk kan ik alsnog op de natuurlijke manier kinderen krijgen later, want ik heb namelijk besloten om volledig suikervrij te gaan eten (m.u.v. fruitsuikers en eventuele suikervervangers met een lage G.I.). Dat zou de situatie namelijk kunnen verbeteren en er zijn veel succesverhalen over te vinden. Ook kan suikervrij eten bij PCOS helpen voor vermindering van angsten en depressieve neigingen. Ten opzichte van vrouwen die geen PCOS hebben komen depressies 4 keer zo vaak voor en angstklachten komen 6 keer zo vaak voor. Aangezien ik met die twee aspecten afgelopen jaar (lichtjes) kennis heb gemaakt, ben ik ook heel erg benieuwd naar een eventuele verandering daarin.
Toen ik dat inzicht kreeg en me een voorstelling maakte van een leven zonder suiker ging mijn eerste gedachte naar mijn werk. Naar mijn serie Proefwerk, om precies te zijn. Nog nooit had ik een serie die zo succesvol was. Vrijwel elke aflevering is over de 100.000 views gegaan, wat voor mij echt een heleboel is. Vandaar dat Proefwerk ook binnen mijn werk hetgeen was dat het meeste geld opleverde. Aan de ene kant is het dus erg logisch dat ik daar gelijk aan moest denken, maar aan de andere kant haatte ik mezelf eventjes.
Het was gezondheid versus werk. Toekomstdroom versus geld. Al eerder maakte ik een carrièremove die me niet per se financieel hielp, namelijk het stoppen met gebruiken van cosmetica die op dieren getest wordt. Ik verloor een paar van mijn belangrijkste adverteerders, maar ik werd er zelf wel een stuk gelukkiger van op gebied van principes en hoe ik kijk naar de wereld. Vandaar dat ik ook snel besloot dat de cijfers me in deze zin niet in de weg mochten staan. Toch bleef het knagen en opeens werd ik geconfronteerd met het meest onzekere van wat ik doe: alles is afhankelijk van mijn publiek. En natuurlijk heb ik een vaste kern die ontzettend trouw is en me waarschijnlijk nog zal supporten wanneer ik in elke video een broodje met kaas eet zonder iets te zeggen, maar met alleen die mensen ga ik het helaas niet redden als ik dit wil blijven doen als fulltime werk.
Ik ben niet een extreme optimist, maar ik ben gelukkig ook geen pessimist. Ik ging daarom ook weer direct op zoek naar manieren waarop ik alsnog een grote groep mensen kan aanspreken, maar wel dingen kan doen die passen bij mij en vooral passen in het leven dat ik nu leid. Een leven waarin ook muziek een steeds grotere rol aanneemt, een leven waarin ik er steeds meer achter kom dat ik niet naar mezelf wil kijken en ontevreden wil zijn met wat ik daar zie. Er kwamen twee series in me op waar ik me nu heel veilig bij voel en waarvan ik denk dat het zowel kan werken voor die vaste kern, als iemand die toevallig voorbij surft op YouTube. Ik hoop het maar. Ik denk het wel. Als ik er blij van word, zijn er ongetwijfeld mensen die dat ook hebben.
Interessant wel, hoor. Cijfers.
