Er was een tijd dat ik quinoa haatte. Ik had zelfs een pet waar ‘fuck quinoa’ op stond. Het leek de ultieme overdreven fitgirl hype een paar jaar terug en elke keer als ik het proefde vond ik het ronduit smerig. Well, times have changed. Inmiddels maak ik graag quinoa, het liefste in de vorm van een salade met lekker veel groente erin. Ik deel mijn favoriete recept graag met jullie. Deze is heel simpel en staat zo op tafel!
Kijk, ik heb ook geen idee wat dit wordt. Maar ik weet wel dat mijn handen kriebelen. Nadat ik een jaar aan mijn boek had gewerkt, werd me duidelijk dat ik het schrijven ontzettend had gemist. Iets wat ik jaren geleden dagelijks deed, was verdwenen uit mijn leven. Het had plaats gemaakt voor praten tegen een camera. Dat heeft natuurlijk ook zijn charme, maar het is toch anders. Woorden hebben iets bijzonders. En dus ben ik gaan zitten om een blogpost te schrijven, voor het eerst sinds achttien maanden.
geef me een infuus vol bloemen
schenk wat zonlicht bij m’n gif
ik wil me niet meer nuchter voelen
hoop niet dat ik me vergis
Ik schreef deze eerste verse los van muziek of melodie, in mijn favoriete café met een grote cappuccino naast me. Later die maand maakte ik een demo thuis die veel donkerder klonk dan de andere dingen die ik had geschreven tot nu toe. Ik combineerde de mysterieuze synth akkoorden met een djembé beat en zong de eerste melodie erop in, maar was er eigenlijk een beetje onzeker over. Toch liet ik de demo een paar weken later horen aan Guido en Jan, toen we bezig waren in de studio. Hun enthousiasme verbaasde me, maar die dag veranderde de ietwat gekke demo in een liedje dat mijn hart veroverde. Het liedje waarvan ik wist dat het mijn eerste, nieuwe single moest gaan worden.
dit is wildernis
