Kijk, ik heb ook geen idee wat dit wordt. Maar ik weet wel dat mijn handen kriebelen. Nadat ik een jaar aan mijn boek had gewerkt, werd me duidelijk dat ik het schrijven ontzettend had gemist. Iets wat ik jaren geleden dagelijks deed, was verdwenen uit mijn leven. Het had plaats gemaakt voor praten tegen een camera. Dat heeft natuurlijk ook zijn charme, maar het is toch anders. Woorden hebben iets bijzonders. En dus ben ik gaan zitten om een blogpost te schrijven, voor het eerst sinds achttien maanden.

Lees meer

Hey. Ik verbaas me over het feit hoe makkelijk ik dingen uit mijn leven laat glijden, wanneer ik gefocust ben op iets anders. Niet omdat ik ze niet leuk vind, maar omdat ik heel moeilijk mijn aandacht verdeel. Zo spreek ik makkelijk een vriendin maanden niet, wanneer diegene me zelf geen appje stuurt. Wanneer we dan in gesprek zijn merk ik hoe gezellig het voelt, maar na zo’n gesprek verdwijnt de ander weer snel uit mijn gedachten. Ik zou willen dat het anders was, maar misschien ben ik simpelweg slecht in vriendschap. Maar daar gaat dit stukje niet over. Ik wilde zeggen dat ik mijn blog was vergeten. De plek waar ik jarenlang schreef over lief en leed, mijn startpagina was, aanvoelde als mijn kindje. En gisteravond voelde ik ineens de extreme drang om te typen, een bericht langer dan ik kan plaatsen onder een Instagram foto, voor een publiek dat nog wat intiemer aanvoelt dan op Twitter. Toch heb ik gisteren niet geschreven, want ik verloor mezelf in de duizenden blogposts die ik ooit online heb gezet. En gisteravond, helaas voor jullie, offline heb gehaald. Het voelde als iets wat ik moest doen, iets wat me rust zou geven, net als wat ik met veel van mijn YouTube video’s heb gedaan. Dat oude stukje van mij wil ik weer voor mezelf hebben. Vandaar dat ik niets heb verwijderd, maar enkel op privé heb gezet. Wat ooit helemaal niet privé aanvoelde, wilde ik nu graag opsluiten in een memory box die alleen ik kan openen.

Lees meer

Het gebeurde op de snelweg. In een gesprek dat over iemand anders ging. In een auto die niet van mij was. Naar een plek waar ik niet woonde. Het gebeurde toen ik het niet verwachtte. De lucht was al maanden helder. Niet zonnig, maar altijd blauw. Soms grijs, maar nooit regenachtig. Ik had het niet meteen door, maar voelde later hoe de woorden die ik had uitgesproken zichzelf een plek hadden gegeven en me vanaf een afstandje zaten uit te lachen. Ze waren gevestigd in dat mistige deel van mijn brein, waar mijn ogen moeite hebben met scherpstellen en mijn oren suizen van de chaos. Langzaam, maar zeker waren ze op een missie om de positieve geluiden waar ik mezelf mee had gevuld weg te duwen.

Het is moeilijk om toe te geven, maar gek genoeg gaf het me een gevoel van comfort. Een oude vriend, waarvan je weet dat hij niet goed voor je is. De misselijkmakende, maar zachte waas van dat ene glas wijn te veel. Ik liet het toe. Vechten is vermoeiend. Zeker als je tegenstander alleen leeft tussen je oren.

Morgen is er weer een dag.