Soms wil ik schreeuwen. Ik kan de laatste keer dat ik hardop heb geschreeuwd niet meer herinneren, omdat ik boosheid eigenlijk niet zo goed kan uiten. In het echt dan, want als het gaat om woorden die ik kan opschrijven of typen dan kan ik woedend krijsen tot ik erbij neer val. Iedereen kent hem of haar wel: ‘de boze twitteraar/facebooker’. Zo iemand die passief-agressief berichten de wereld in slingert over hoe veel er mis is met iets. Zo volg ik op Twitter meerdere dierenactivisten die mijn timeline vaak vullen met verschrikkelijke dingen die er gebeuren in de vee-industrie. Ik ben het eens met die tweets, maar veel vrolijker maakt het mijn dag niet. Aan de andere kant heb ik ongetwijfeld iemand in mijn facebook timeline die er om de zoveel tijd een racistische steek uit gooit. Wederom negativiteit, waar ik alles behalve blij van word. Het is zo makkelijk om, wanneer je boosheid voelt, het de lege ruimte van het internet in te gooien. Niemand die je een weerwoord geeft, in ieder geval niet eentje die je kan horen, en als je geluk hebt kan je je ook nog eens verschuilen achter de anonimiteit van een profielfoto van een hond, een landschap of bloem. Boze twitteraars of facebookers kennen we allemaal en hoewel we het wellicht soms met ze eens zijn, worden we er met z’n allen niet gezelliger of gelukkiger van.
Af en toe moet ik enorm mijn best doen om niet te veranderen in de boze twitteraar. Je zal mij in het echte leven niet horen preken over dierenleed, als je mij er niet naar vraagt. Ik ben niet de soort dierenliefhebber die je gaat vertellen wat voor lief kalfje je op je bord hebt liggen. Ik geloof er heilig in dat je met negatieve aandacht geen doel bereikt. Ik probeer juist altijd het tegendeel te bewijzen, als iemand me aanziet voor de ‘vervelende vegetariër’. En natuurlijk is iedereen in mijn ideale wereld respectvol naar dieren toe, maar ik ben ook snugger genoeg om te bedenken dat je niet voor een ander kan beslissen en dat niet iedereen hetzelfde over een onderwerp kan denken. Ik maak soms keuzes waar anderen het niet mee eens zijn en ik vind het dan heel vervelend als iemand me daarin probeert om te praten, dus ik vind dat ik dat ook niet andersom mag doen. Mijn voornemen, elke keer wanneer iemand me vraagt naar mijn levensstijl op dat gebied, is op een positieve manier uitleggen hoe ik daar ben gekomen en hoe fijn, makkelijk en eerlijk het voelt.
En waarom ben ik dan toch zo vaak dichtbij bij het plaatsen van een hele boze tweet? Als je me volgt op social media, heb je me ongetwijfeld wel iets zien zeggen over de vee-industrie of ander dierenleed. Ik zal ook niet zeggen dat ik dat soort dingen nooit plaats. Wat je niet ziet, zijn de keren waarop ik secondes verwijderd was van het plaatsen van een bericht en het niet heb gedaan. Tweets die ongetwijfeld slechter geformuleerd waren, de een nog woedender dan de ander en waar niemands’ dag zonniger van was geworden. Sure, ik zal een aantal medestanders hebben gehad, maar voor de meeste mensen had ik eruit gezien als het doorsnee, boze dierengekkie. En terecht. Dat snap ik helemaal. Het is alles wat ik niet wil zijn en toch kom ik er heel vaak gevaarlijk dichtbij. Ben ik dan zo boos dat ik mijn beheersing zo snel verlies? Of hoop ik dat anderen het lezen en per direct beslissen te kappen met meedoen aan iets waar ik het persoonlijk niet mee eens ben? Ik weet wel dat ik de harde weg nodig had om in te zien wat ik nu zie, maar dat zocht ik zelf op, in plaats van dat ik er door iemand op een pusherige manier mee werd geconfronteerd. Met alle vragen die ik mezelf hierover stel kom ik terug bij de conclusie dat wat ik doe onnodige negativiteit verspreid, terwijl er daarvan al zo veel is in de wereld en zéker op social media.
Dus dat. Het is een tegenstrijdigheid in mijn hoofd die me heel moeilijk verlaat. En waar ik ongetwijfeld nog meerdere keren aan toe zal geven en boos door zal tweeten over de verschrikkingen in de wereld. Ik ben compleet pro-positiviteit, maar net als iedereen is bij mij verleiding ook aanwezig. Maar ik probeer veel liever zo veel mogelijk misselijkmakend schattige dierenfilmpjes te delen. Bereid je daar maar op voor, want ik begin nu.
Hier is de eerste:
En nog eentje, omdat hij zo leuk is:
